Mevsim Rüzgarları

Bugün biraz kendime yazıyorum

Geçen günlerle birlikte içimdeki o incinse de yok olmayan duygu dolu kısım çilekli bir lopipop ile tekrardan capcanlı oluyor.. Uzun uzun sorguladım aslında solup kuruyup gitsin ister miydim? sanmıyorum. Yaşarken kaybolup giden ruhların arasında yerimi alasım yok hiç. Mevsim rüzgarlarının getirdiğini büyük bir neşeyle kabul edebilirim. Sonbahara, kışa, ilkbahara ya da yaza uyum sağlayabilirim. Beni tüketmesine izin vermediklerim benden alıp gitmesine de izin vermiyorum bu aralar. Yani ekleyemiyorsa almasında ruhlarımız değmeden bir birine yoluna gitsin istiyorum. 

 Olması gerekenlerle daha az meşgul olmaya çalışıyorum ki olanları fark edebileyim. Yaşamı hissedebilmek ne kadarda zormuş içerisindeyken aslında akışın. Akıp gidenin içinde zamanı durdurabilmek mümkün olmadığından belkide düşüşlerinde çıkışlarında keyfini çıkarabilmek ne kadar özel ve anlamlı. Sevgiyi bol bol kullanmak ve kullanırken de aynı bir hamur mayasının tomurcuklanması gibi paylaştıkça artığının farkına varılması. 

 Kelimeler ne kadarda sınırlı sevgi, hüzün ve mutluluk belki de.. Peki gerçektende duygular bu kadar kısıtlı mı hiç sanmıyorum ama bazıları için gerçekten de böyle olabilir.

Belkide artık daha çok sevinci konuşmanın ve huzura sığınmanın vakti gelmiştir.